Het is een signaal dat er iets schuurt. We hebben het voor een groot deel over onszelf afgeroepen door onderwerpen als happiness, zingeving, werkgeluk en werk/privé balans zo'n centrale plek te geven. Ik heb daar zelf als coach ook aan bijgedragen. En deze onderwerpen zijn ook belangrijk voor ons welzijn en onze gezondheid. Ik krijg alleen het gevoel dat we soms een beetje doorslaan. En misschien dreigt een bepaalde groep nu naar de andere kant door te slaan.
Laten we beginnen met een verduidelijking, want de term quiet quitting is niet zo handig gekozen. Het gaat niet over er een zooitje van maken, acuut ontslag nemen of in stilte wegkwijnen op je werk. Het is doen wat je moet doen, niet meer en niet minder. Werken om te leven, niet leven om te werken. Uit ervaringen en gesprekken die ik voer in mijn werk als (loopbaan)coach kan ik opmaken dat bar weinig mensen het hier niet mee eens zijn. De onderwerpen die ik eerder noemde staan vaak hoog, danwel niet bovenaan, op het wensenlijstje. Maar goed, dat ik waarschijnlijk ook waarom deze mensen überhaupt op zoek waren naar coaching. Ook 'in het wild' (buiten mijn werk) ken ik weinig mensen die leven om te werken. Tot zover is quiet quitting dus geen echte verrassing en een begrijpelijk fenomeen.
In sommige commentaren lees je terug dat dit 'oude wijn in nieuwe zakken' is. Voordat deze term bedacht werd heette het gewoon betrokkenheid (of engagement). Maar is dat zo? Ik ben geen HR specialist of A&O psycholoog, maar ik zie toch wel wat verschillen. Volgens mij kun je prima tot 17.00 uur enorm betrokken zijn bij je werk. En daarna enorm betrokken zijn bij je vrienden/gezin/sport enz.
En toch voelt het niet helemaal goed. Werk vult voor de meeste mensen het grootste deel van de wakkere tijd. Dan wil je wel iets doen waar je blij van wordt. Mensen zijn scheppende wezens. We willen waarde leveren, iets creëren, nieuwe dingen leren en samenwerken om tot mooie resultaten te komen waar we met z'n allen trots op kunnen zijn. Als we met gave dingen bezig zijn raken we in flow waarbij de tijd voorbij vliegt en je intrinsiek gemotiveerd bent (met andere woorden: je doet het omdat je het zelf graag wilt en niet omdat het een verplichting is). Hoe zit het dan met quiet quitting?
Mijn conclusie is dat quiet quitting een signaal is om je werk eens goed onder de loep te nemen. Natuurlijk, je grenzen bewaken en je gezondheid staan voorop. Je werk is niet je identiteit. En je eigenwaarde wordt niet bepaald door je werk, je funktie of je salaris. Allemaal waar. Maar werk kan ook een investering zijn in niet alleen je professionele, maar ook je persoonlijke ontwikkeling. Als mens. En niet alleen fysiek, maar ook mentaal, aanwezig zijn op je werk versterkt de connectie met anderen wat een sterk positief effect heeft op je welzijn.
Dus ga het gesprek aan over wat je nodig hebt op je werk. En voor werkgevers, zoek proactief het gesprek op. De oplossing ligt misschien wel dichterbij dan je denkt.